Sika : Bir kimseye güvenmek, dayanmak ve inanmak anlamında bir mastardır. Mufred, tasniye ve bağlaç olarak kullanılır. Tasniyesinde sikatân, bağlaç halinde ise sikât denir. Arapçada bu şekillerde kullanılabilen sika, hadis usûlünde adalet ve kontrol niteliklerine sahip olan râvilere denir.
Ancak sikatun şeklinde ta’dil kelimesi olarak da kullanılır. Tek başına kullanıldığında üçüncü dereceden ta’dili, sikatun-sikatun şeklinde tekrarlandığında veya sikatun -sebtun, sikatun-mutkinun, sikatun-huccetun, sikatun-hafizun gibi üçüncü dereceden ta’dil kelimelerinden biriyle birlikte kullanıldığında ikinci dereceden ta’dili gösterir. Bir hadisin sahih olması için, önce râvilerinin adalet ve sicile göre sika, yani güvenilir olması gerekir.
Bu bakımdan ravilerin güvenilir olup olmadıklarının bilinmesi büyük önem taşır. Bu sebeple ricâl âlimleri ravilerin durumları hakkında önemli kaynak eserler yazmışlardır. Bunlardan bir kısmı sadece güvenilir kabul edilen ravilere hasredilmiştir. Mesela Ebû Hatim b. Hibban el-Busti’nin Kitabu’s-Sikâtı, Kasım b. Kutluboğa ve İbn Şahin’in aynı isimli Kitabu’s-Sikât’ı verilebilir. Bazı âlimler güvenilir ravilerin yanında zayıf ravileri de içeren eserler telif etmişlerdir. Bunlara örnek olarak şu eserler verilebilir. 1. et-Târîhu’l-Kebir: Muhammed b. İsmail el-Buhârî, 2. Kitâbu’l-Cerh ve’t-Ta’dîl: İbn Ebî Hatim, 3. Kitâbu’l-Cerh ve’t-Ta’dîl: İbrahim b. Ya’kûb el-Cûzecânî. 4. Mîzânül-Î’tidâl: ez-Zehebî, 5. Tehzîbu’t-Tehzîb: İbn Haceri’l-Askâlânî. 1078
Bir yanıt bırakın